annemle oturup, derin bir sohbete daldığımız zaman açılacak konu bellidir. herhangi bir lafın, herhangi bir tepkinin, herhangi bir hissin götüreceği yer, geçmiştir. benim olduğu kadar ona da ait olan bir geçmiş zaman dilimi. en son konuşmamızda 7 yıldan bahsetti. ben gözümde küçültmeye çalışırken, tam olarak 2 senesi kötüydü derken 7 yıllık birikimini koydu ortaya biraz güçlenmiş ses tonuyla. "koca 7 yıl kızım" dedi. sonlara doğru sesi titremeye başlamıştı ve o ufak iki damla süzülüverdi gözlerinden. o 7 senelik zaman dilimini küçültmeye çalıştığımın farkındaydı. belki de en çok bunu gördüğü için üzülüyor. yaşayamadığım yıllardan bahsediyor. yaşıtlarım gibi olamamamdan öfkesi var içinde. o 7 sene boyunca hiç bahsetmediği çaresizlikleri... şimdi şimdi çıkarıyor yüzeye. "ne yapacağımı bilmiyordum" diyor. "hiç iyileşemeyeceğini düşündüm" diyor. saçlarımı düzeltirken "geçecek kızım" dediği günlerde aslında böyle düşündüğünü itiraf ediyor. sadece belirli şeyleri hatırladığımı söylediğimde yalan söylüyormuşum gibi gözlerimin içine bakıyor. sonra da kocaman bir iç çekip anlatmaya başlıyor. o anlattıkça hafızam canlanıyor.