sessizliğim... haliyle sakin görünüşüm. ne kadar da dert oluyor insanlara biliyor musun. bilirsin bilirsin, sen de sorgulamışsındır herkes kadar. yıllardır görüyorum ki insan sessizliğiyle bile yargılanıyor. kimi ruhsuz ilan eder kimi önemsiz. silik bir karakter oluşturduğumu biliyorum ve ben böyle rahatım, böyle mutluyum, böyle iyi hissediyorum. ancak kendim gibi biri için önemli olabilirim ki böyle olmasını da istiyorum. bu beni bir uzaylıya çeviriyor bazen. hissel olarak en azından. o kadar konuşuyorlar ki... bir saat öncesini hatırlamayacak kadar çok konuşuyorlar. alışılmış, kaydetmeye bile değer görmüyorlar. değerli şeyler konuşsalar bile. onlarca kez aynı şeyi konuşuyorlar bu sebeple çoğu zaman. yine de kim sessizse o silik duruyor. bir fikri yok sanılıyor. "bilmez o" deniliyor. bence konuşmak dünyanın en gereksiz işlerinden. çünkü sadece konuşmakla bitmiyor. anlatabilmek önemli. anlayan birisine denk gelebilmek önemli. karşı tarafın anlaması ve hisleri önemli. görüyorum ki çoğu insan için konuşmak daha önemli. ifade etmiyorlar çünkü, yaptıkları sadece aktarım. anlatamamış, anlaşılamamış, hissedilememiş, pek de umru değil kimsenin. dinlemek de buna keza. koca bir gürültüden başka bir anlam ifade etmiyor benim için. hisselleşmiş konuşmaları ayrı tutuyorum. bahsettiğim günlük sıradan muhabbetler. olmasa hiçbir kaybımız olmaz. olmasa belki herkese biraz biraz yaratıcılık katar bu durum. bazen ayak uydurmak zorunda kalıyorum. fikrimin hiçbir önemi olmamasına rağmen -genelde yapılırken değil, olup bittikten sonra sorarlar çünkü- nasıl bulduğumu öğrenmek istiyorlar. ben zaten biliyorum, fikirlerim bu kadar önemli olamaz, ne sizin için ne dünya için. belki sadece kendim için ki kendim için bile o kadar önemli değiller. kararlar ya da. kararsız görünürüm. kararsızım da sanırım. ama bu benim için büyük bir problem değil. önemsemediğim için kararsızım çünkü. eğer bir karar aldıysam, alternatifleri değerlendirdiğimde ne sonuçla karşılaşacağımı bilmediğim için kararlarım bile o kadar önemli değil kendim için. sadece bazen güçlü hissetmemi sağlıyor, hepsi bu. özetle benim için önemi olmayan şeyler başkaları için önemli gözüktürülmeye çalışılıyor. önemli olduğu için değil, kendileri öyle yaptığı için. kendilerine benzetemedikleri için. önemli olmayan her şeyi geçiştiriyorum, bildiğin gibi. sessizliğimle, az konuşmamla, gülümsememle. heyecanım meclisten dışarı.

özgür bırakırsan konuşabilirim. henüz konuşmadan bir mahkemeye misafir edilmek hiç hoş değil çünkü. yargı organı birtakım insanların kafatasına saplanmış ve orada da evrimleşmiş, bu sorunu ben çözemem. anlarsan biraz daha konuşabilirim. aynı frekanstan karşılık bulursam konuşmamı sürdürebilirim. aynı frekans olmasına rağmen farklı banttan söze girersen çenemi, kulaklarımı ve ağzımı kapatamayabilirim. sadece o zaman önemli olur çünkü. hafızamın benden isteği.