bir lanet gibiyim bazen. mahvediyorum. dokunduğum insanı lanetliyorum. öyle rastgele dokunmaktan bir şey olmuyor. ruhumu parmak uçlarıma çağırdığımda, ben öyle sandığımda, lanetliyorum. ruhum yerli yerindeyken... lanetli gibiyim. en çok kendime dokunuyorum çünkü. bir başkasına gösterdiğim hassasiyeti kendime gösteremiyorum çünkü, dokunmaktan öteye gidiyorum. tam bu duruma alıştığım sıra karşımda dokunmam için can atan bir ruh görüyorum. dokunursam mahvolacağını unutuyorum. unutmak istiyorum ve unutuyorum. unutmalar hatırlamak için.